W książce "Czas zatrzymany" znalazły się fotografie i teksty w większości opublikowane po raz pierwszy. Są one plonem akcji gromadzenia zdjęć, pamiątek, opracowań i wspomnień rodzinnych jakie napłynęły w odpowiedzi na apel skierowany w styczniu 2006 r. do dawnych i obecnych mieszkańców Nowej Huty. Projekt ten staraniem wielu osób i instytucji jest kontynuowany i stał się znaczącym wkładem w poznawanie nieodległej historii terenów wchłoniętych przez to miasto powstałe w latach 50. ubiegłego wieku w miejscu dawnych wiosek o wielowiekowej historii. Spotkania z udziałem jego uczestników, liczne pokazy, artykuły prasowe, audycje radiowe i telewizyjne, a zwłaszcza promocja publikacji w Urzędzie Miasta Krakowa, po przyznaniu jej w marcu 2007 r. zaszczytnego tytułu "Krakowskiej Książki Miesiąca" - wzbudziły spore zainteresowanie publiczności. Ekspozycje na terenie kraju ( Warszawa, Końskie, Kraków ), łącznie z wielką plenerową wystawą pn. Nowa Huta - najmłodsza siostra Krakowa na Placu Centralnym w Nowej Hucie w ramach cyklu imprez z okazji 750-lecia lokacji Krakowa, przywróciły zbiorową pamięć o społeczności skazanej w okresie PRL-u na przemilczanie lub marginalizację.
Przywróciły jej godność i należne miejsce w lokalnej historii. Stereotypy za pomocą których indoktrynowano społeczeństwo przez całe dziesięciolecia, poddane zostały weryfikacji i konfrontacji z prawdziwą wersją historii opowiedzianą przez zwykłych ludzi, których życiorysy splotły się z tą ziemią. Dzięki zachowanym fotografiom i relacjom osób pamiętających jeszcze okres przedwojenny, okupację i lata 50. łatwiej można było dostrzec fałsz i obłudę działań propagandowych jakim poprzedni reżim polityczny poddał Nową Hutę i jej historię. Kilkadziesiąt tysięcy widzów obejrzało w nowohuckiej przestrzeni wielkoformatowe fotografie. W sposób symboliczny wpisani zostali w tutejszy proces dziejowy ludzie z Mogiły, Bieńczyc, Czyżyn, Krzesławic, Grębałowa, Luboczy i Pleszowa, zarówno znani : księża, wójtowie, działacze społeczni, sołtysi, bogaci kmiecie czy nauczyciele, jak i anonimowi, których utrwalony na zdjęciu wizerunek podczas procesji lub odpustu pozostał jedynym zachowanym po nich wspomnieniem. Tylko nielicznym spośród osób ukazanych na zdjęciach dane było dożyć chwili obecnej, gdyż taka jest nieubłagana kolej rzeczy. Lecz na fali powracającego i nieco zaskakującego zainteresowania egzystencją tamtych pokoleń, rodzi się dość smutna refleksja o grzechu zaniechania, i żal, że w minionych dziesięcioleciach nie poświęcono im dostatecznego zainteresowania. Ale to wcale nie oznacza, że ich życie okaleczone wojnami, a wkrótce potem przeorane kolejnym eksperymentem społecznym przestało nas dotyczyć i że jest za późno na gromadzenie pamiątek po nich. Na tym polega istota projektu Czas zatrzymany.

[więcej na www.mogila.cystersi. pl]